Majid shams baghbadorani

از آنچه در منابع تاریخی بر می‌آید زرتشتیان بر این عقیده هستند که زرتشت در روز ششم فروردین توفیق پیدا کرد که با خداوند مناجات کند . ایرانیان باستان اعتقاد داشتند در این روز برای ساکنان کره زمین سعادت تقسیم می‌کنند و به همین خاطر است که ایرانیان ششم فروردین را روز امید نامگذاری کرده‌اند . آنان معتقد بودند که امید به داشتن امری، باعث می‌شود که هر آنچه شما بدان امید دارید در اختیار شما قرار گیرد حتی اگر آن چیز وجود نداشته باشد . ایرانیان باستان معتقد بودند در روز امید شاهد پیدایی مجدد کیخسرو جاودان و نجات بخش خواهند بود . در متون ایران باستان نوید داده شده که سوشیانت در روز امید ظهور می‌کند و جهان را پر از عدل و داد می‌کند تا ظلم و ستم ریشه کن شود . • ششم فروردین؛ روز شادباش نویسی ششم فروردین علاوه بر روز امید روز شادباش نویسی نیز نامگذاری شده است اما از علت این نامگذاری اطلاعات چندانی در دست نیست شاید علت این نامگذاری را بتوان به اختراع خط به دست جمشید ارتباط داد! آئین روز امید و شادباش نویسی ششم فروردین روز امید است؛ در این روز اسپند دود می‌کنند و دف می‌زنند . از دیگر آئین‌های به جامانده در این روز آب پاشیدن است از آنجایی که آب نماد روشنایی و پاکی است مردم با پاشیدن آب روی یکدیگر در واقع روشنایی را برای یکدیگر آرزو می‌کنند. مهم‌ترین آیین روز امید و شادباش نویسی نوشتن آرزوی نیک برای دیگران بر روی کاغذ است و در ادامه شخص گیرنده باید این آرزوها را تا سال دیگر نگه دارد . https://www.khodrobarezanjan com

به دلم از جنبش فروردین ، هوس آن طرفه نگار آمد ، بزن ای مطرب بزن ای مطرب ! که زمستان رفت و بهار آمد ، همه جا زیبا، همه جا رنگین، همه جا گلبن، همه جا نسرین ، همه جا از جنبش فروردین ، چمن پژمرده به بار آمد ، سر و صورت شسته گل از باران ، چو عروسان خفته به گلزاران ، به چمنزاران ، به سمنزاران ، به سحر آوای هزار آمد ، همه جا زیور، همه جا دلبر، همه جا شیرین همه جا شکر همه جا مینا همه جا اخگر، که چمن آمد که نگار آمد ، چمن و دشت و سَمَنان زیبا ، گل یاس و نسترنان زیبا بتکان زیبا ، سخنان زیبا، گل نو، بشکفته عذار آمد ، ز گلان رویی ، ز هوا بویی، ز بتان مویی، زچمن جویی همه جا آوای پرستویی، ز یمین آمد، ز یسار آمد ، من و شیدایی، من و رسوایی، من و زیبایی، من و خودرایی تو و این اندیشه ی سودایی، که بهار این‌گونه هزار آمد ، چه زنی نیشم؟ چه کنی ریشم؟ چه دهی پندم؟ برو از پیشم که من از این گفته نیندیشم، به سرم زین گفته دوار آمد ، دلم از اندوه و شکیبایی ، شده رسوایی ، شده غوغایی سرم ازآن دختر هرجایی ، همه شب کانون شرار آمد ، شنوم از پیر خرد پندی ، بنشینم پیش گلان چندی بزنم چون غنچه شکرخندی ، بر آن نرگس که خمار آمد ، ز گلستان گلبن و نسرینی ، ز لب او بوسه ی مشکینی ز (حمیدی) گفته ی شیرینی، که ز بحرش نغمه ی تار آمد . شعر از دکتر مهدی حمیدی شیرازی http://kouchesaresher.blogfa.com