Majid shams baghbadorani

تاکي به تمناي وصال تو يگانه ، اشکم شود از هر مژه چون سيل روانه ، خواهد به سر آيد شب هجران تو يانه ؟ اي تير غمت را دل عشاق نشانه ، جمعي به تو مشغول و تو غايب ز ميانه ، رفتم به در صومعه ی عابد و زاهد ، ديدم همه را پيش رخت ، راکع و ساجد ، در ميکده رهبانم و در صومعه عابد ، گه معتکف ديرم و گه ساکن مسجد ، يعني که تو را مي طلبم خانه به خانه ، روزي که برفتند حريفان پي هر کار ، زاهد سوي مسجد شد و من جانب خمار ، من يار طلب کردم و او جلوه گه يار ، حاجي به ره کعبه و من طالب ديدار ، او خانه همي جويد و من صاحب خانه ، هر در که زنم صاحب آن خانه تويي تو ، هر جا که روم پرتو کاشانه تويي تو ، در ميکده و دير که جانانه تويي تو ، مقصود من از کعبه و بتخانه تويي تو ، مقصود تويي ، کعبه و بتخانه بهانه ، بلبل به چمن ، زان گل رخسار نشان ديد ، پروانه در آتش شد و اسرار عيان ديد ، عارف صفت روي تو در پير و جوان ديد ، يعني همه جا عکس رخ يار توان ديد ، ديوانه منم ، من که روم خانه به خانه ، عاقل ، به قوانين خرد ، راه تو پويد ، ديوانه ، برون از همه ، آيين تو جويد ، تا غنچه ی بشکفته ی اين باغ که بويد ، هر کس به زباني ، صفت حمد تو گويد ، بلبل به غزلخواني و قمري به ترانه ، بيچاره بهائي که دلش زار غم توست ، هر چند که عاصي است ، زخيل خدم توست ، اميد وي از عاطفت دم به دم توست ، تقصير خيالي به اميد کرم توست ، يعني که گنه را به از اين نيست بهانه ، شعر از شیخ بهایی .